Παραδοσιακή ναυπηγική τέχνη

Το μεγαλύτερο μέρος των καϊκιών που κατασκευάζονται στο ναυπηγείο είναι μονόχναρα κατασκευάζονται δηλαδή με τη μέθοδο του χναριού. Έχοντας δηλαδή ένα μόνο χνάρι ο ναυπηγός κατασκευάζει όλες τις υπόλοιπες πόστες. Η μέθοδος αυτή είναι και αποτελεσματική και εύκολα εφαρμόσιμη με την προϋπόθεση ύπαρξης της απαραίτητης εμπειρίας.

Μια άλλη μέθοδος η οποία εφαρμόζεται για την κατασκευή των μεγάλων σκαριών είναι αυτή της ναυπηγικής σάλας, όπου ο ναυπηγός πριν κόψει τα στραβόξυλα τα σχεδιάζει σε κλίμακα 1:1.

Και οι δύο αυτές μέθοδοι χρησιμοποιούνται για να βρεθούν οι καμπύλες εκείνες των στραβόξυλων οι οποίες θα δώσουν το επιθυμητό σχήμα στο ναυπηγούμενο σκάφος.

Η κατασκευή ενός καϊκιού περιλαμβάνει τα εξής δύο βασικά στάδια:

• Τη διαμόρφωση του σκελετού (καρένα, ποδοστήματα, καμάρια και στραβόξυλα)
• Το πέτσωμα του σκελετού, το κουβέρτωμα (κατάστρωμα) και τα σπειράγια (δημιουργία υπερκατασκευών).

Ουσιαστικά το πρώτο από τα δύο στάδια απαιτεί και τη μεγαλύτερη τέχνη από το ναυπηγό αφού αυτό καθορίζει τα βασικά χαρακτηριστικά του σκάφους όχι μόνο ως προς τις διαστάσεις του, αλλά κυρίως ως προς την αξιοπλοΐα του και τη συμπεριφορά του στη θάλασσα σύμφωνα με τις χρήσεις για τις οποίες αυτό προορίζεται.

Η πρώτη ύλη είναι τα διάφορα είδη ξυλείας, βασικά γνωρίσματα των οποίων είναι η σκληρότητα και η αντοχή τους, αλλά και η περιεκτικότητά τους σε ρετσίνι για της προφύλαξή τους από τη διάβρωση της θάλασσας.

Το ξύλο που χρησιμοποιείται κυρίως είναι το πεύκο με βασικό τόπο παραγωγής τη Σάμο η οποία καλύπτει μεγάλο μέρος των αναγκών για ναυπηγική ξυλεία σήμερα. Εκτός του πεύκου χρησιμοποιούνται η μουριά, η δρυς, το iroco, το teak, η καρυδιά αναλόγως των συγκεκριμένων αναγκών διαφόρων μερών του σκάφους, αλλά και του κόστους της κατασκευής.